Enduring the System: A Teacher’s Guide to Survival in American Public Schools
1. Understand the System
The U.S. public education system—especially in underfunded districts—is not designed to cultivate a nurturing or supportive learning environment. Instead, it fragments key stakeholders: elected officials, district administrators, school administrators, teachers, parents, and private education companies. Each operates in survival mode, creating a culture that discourages authenticity, sincerity, collaboration, and solidarity.
2. Professional Development (PD) Days Are Performative
PD days primarily serve as a tool for district and school administrators to justify their roles rather than to address real classroom challenges. In struggling districts, administrators deliberately avoid engaging with urgent, organic issues. Instead, they present contrived scenarios and superficial solutions to maintain an illusion of effectiveness.
3. PD Surveys Are Compliance Tools
Post-PD surveys are not intended for genuine feedback but to measure compliance. These surveys are structured to elicit positive responses, leaving no room for real critique. The safest approach is to respond as if you found the PD session highly effective, regardless of its actual value. Attempting to challenge or outsmart the system is futile.
4. Teacher Evaluations Are a Power Play
Teacher evaluations can be manipulative and demoralizing. During pre- and post-observation meetings, it is advisable to make administrators feel competent and valued. Even if their feedback is superficial and unhelpful, presenting yourself as eager for their guidance can minimize conflict and reduce stress. Not all, but most administrators come from a background of poor teaching practice.
5. The System Prioritizes Optics Over Outcomes
In underfunded districts, education is largely performative. Government officials, education departments, district leaders, and administrators do not genuinely expect high academic achievement from students living in poverty. Their primary focus is maintaining appearances rather than addressing systemic inequities. If you genuinely challenge injustice and inequality at school, you are essentially swimming against the current and should expect administrative pushback and retaliation.
6. Most Administrators Were Ineffective Teachers
Many administrators transitioned out of teaching because they struggled in the classroom. Do not assume they were once great educators with strong pedagogical skills, a deep understanding of education, or a commitment to justice and fairness. Their primary role is public relations—promoting policies and initiatives, regardless of their personal beliefs. Many are insecure and thrive on hierarchical power dynamics. To avoid unnecessary conflict, make them feel superior.
7. Teaching in Poor Schools Will Change You
Even if you enter the profession as a passionate and intellectual educator, teaching in underfunded schools can be disillusioning. Systemic dysfunction, hypocrisy, and superficiality dominate these environments. Over time, you may realize that meaningful change is nearly impossible, leading many teachers to become passive, disengaged, and resigned to their roles as glorified babysitters.
8. Unspoken Rules Matter More Than Official Policies
In struggling schools, unwritten rules often carry more weight than official policies. Understanding them quickly is crucial. For instance, there is often an unspoken expectation that no more than 20% of students in a class should fail. Exceeding this threshold can lead to administrative scrutiny, job insecurity, and professional isolation. Similarly, no matter the level of student misbehavior or disruption, if you send students to the office more than once a week, you risk being placed on an unofficial “troublemaker” list. It is often safer to find ways to manage difficult students within the classroom. At the end of the day, you are often seen not as an educator but as a glorified babysitter.
9. Superficiality is the Norm
In underfunded schools and districts, when something goes wrong, never expect the issue to be handled with care, honesty, professionalism, ethics, or justice. Always remember: no matter how strong your case is, as a teacher you will likely be the first to be blamed, punished, or discarded. If you choose to defend yourself and escalate the issue, prepare for serious and repeated challenges and retaliations. Support will be scarce; competent teachers and staff rarely stay long in struggling schools. Most of the staff lack of principle and character and courage: they cannot sustain a thoughtful and argument-based conversation longer than five minutes. They can easily be manipulated and used by admin. Sad, but true.
10. Despite It All: Choosing Authenticity
Despite all the realities outlined above, if you continue to teach in poor schools and strive to remain an authentic, caring, and intellectually engaged teacher, you face a constant struggle. It is a daily choice to stand on the side of emancipation and liberation, rather than become a cog in the machine of oppression.
Mayıs; Deniz-Yusuf-Hüseyin-İbrahim-Alpaslan-Sinan … gibi nice genç fidanımızı bizden alan, doğaya coşku salan bir ay.
Acılarla dolu listeye; 3-13 Mayıs 2025 günlerinde, birbirine çok benzeyen iki efsane kişi: Sırrı Süreyya Önder ile eski Uruguay Devlet Başkanı Jose Mujica “PEPE” de eklendi.
Bu canlarımızın ortak amacı: halkalarının, barış içinde; eşit-özgür-insanca yaşaması idi. Bunun için yiğitçe direndiler ve geleceğe ışık saçan yıldızlar olarak aramızdan ayrıldılar.
Mayıs ayında kaybettiklerimiz ile ‘insanlık’ sevdalısı tüm canları sevgi ve saygıyla anıyorum. Işıklar içinde uyusunlar!
Sırrı Bey, çok yönlü, pek çok becerisi olan, engin hoşgörülü, her olguyu sorgulayıp eleştiren, ‘statüko’ karşıtı, ‘insanlık’ dostu bir sosyalistti.
Doğayı, canlıları, farklılıkları sever ve korur. Doğaya, canlıya zarar veren, emeği sömürenlere karşı dururdu. Farklı kimlik, yaşam tarzı ile inançları saygın görürdü.
Felsefeyi, sosyolojiyi, tarihi, teolojiyi, edebiyatı, okuyan, bilen, güçlü belleği ve empati diliyle aktaran, düşündüren usta bir sanatçıydı.
Gökkuşağının tüm renklerini kucaklayan bir ortak payda gibiydi. Yaşam boyu; bilimi, eşitliği, özgürlüğü, barışı savundu ve ‘insani’ bir yolda yürüdü.
Ve şimdi Mezopotamya’nın zılgıtı, Dicle’nin çığlığı olarak tüm Anadolu’yu dolaşıp evrensele ulaştı. Orada da yoldaşları: Denizler, İbolar, Mahirlerle buluştu.
Onu, gür sesli doyumsuz bir kaynağa benzetir; ilgi-sevgi-saygıyla izler, dinler, okur, düşünür, zenginleşir ve dinlenirdim.
Pek çok ortak dostumuz olsa da birbirimizi bilmez tanımazdık. Fakat birkaç ‘tesadüfi’ olayla yollarımızı kesişince, yol ve yönümüzün benzer olduğunu anladım.
İlkinde O, 24 Aralık 1979’da Maraş Katliamını protesto ettiği için 16 yaşında tutuklanan liseli bir gençti…
Ben de İstanbul’da TÖB-DER üyesi 29 yaşında bir eğiticiydim. Meslek örgütüm TÖB-DER’in “Maraş Katliamını” ‘boykot’ kararına on binlerce meslektaşım ile birlikte katılmıştım. Ve iki ay boyunca ‘açığa’ alınmıştım.
Yıllar sonra kısa süren bir selamlaşma ve tokalaşmamız da İstanbul “78’liler Derneği” buluşmasında olmuştu.
İkimizi de ilgilendiren başka bir yaşanmışlık ise şöyle:
Bilirsiniz, Sırrı Bey tüm sohbet ortamlarında kendisini tanıtırken özetle: “Ben Kürtlerin yoğun olduğu bir kentte doğmuş bir Türküm. Fakat Kürt sorunu bitinceye kadar ben bir Kürdüm.” derdi.
Ben ise Kürt ana-babanın Kürtçe konuşan bir çocuktum. Türkçe ile ilkokulda tanışarak 15 yıl okumuş ‘eğitimci’ olmuş ve kırk yıl çalışmıştım. Bu süre içinde anadilimi unutmadım, fakat yasaklı olduğu için alfabesi ile gramerini pek öğrenemedim. Fakat Kürtçe konuşurken kekeme olurum.
Sonuç: Sırrı Bey sosyalleşip zenginleşen biri, ben ise bir asimilasyon yoksunu…
***
12 Mayıs 2025 günü Sırrı Beyin ömür boyu istediği ve olsun diye de çokça katkı ve bedel ödediği ‘demokratik toplumsal barışı’ için çok önemli bir adım atıldı. Ve ne yazık ki O, bu mutlu günü yaşamadan ölmüştü.
PKK: “PKK’nin tarihi misyonunu tamamladığını… PKK’nin örgütsel yapısının feshedilmesi ve silahlı mücadele yöntemini sonlandırması kararlarını alarak PKK adıyla yürütülen çalışmaları sonlandırdı.” diyen kararını Türkiye ve dünyaya duyurdu.
Ve 47 yıllık örgütünü kapattı!
Bu duyuru; dünyadan alkış, Türkiye halklarından büyük destek aldı.
Halkımız, yasama organı meclisin; hukuk-adaleti esas alarak hiçbir egoya yenik düşmeden, gereken demokratik yasları çıkarması ve uygulamasını da takip etmesini istemektedir.
PKK’nın ‘fesih’ ve silah bırakma kararlarını bazı Kürt-Türk sağ-sol grupları da beğenmediler, yanlış buldular ve eleştirdiler. Fakat (bence) çok cılız kaldılar.
Bir de aylarca: “Acaba Kürtlere ne ne verdiler/verecekler…? ” deyip ‘fos’ oldular. Şimdi yine ekranlardalar sayıları az ama sosyal medyanın güçlü kıldığı bu ‘provokatörler’!
Herkesin bildiği bu maşaların amacı: “Son Kürt ölünceye kadar savaş!”…. Yıllardır ellerine bir çubuk verilerek ekranlara çıkarlar.
Barış yerine; acı ve ölüm çoğaltan, kaynak kurutan savaşları istiyorlar
Çünkü, terörle beslenirler bu kara sicilli ırkçı-militaristler. Ve şimdi de ‘Barış’ olacak, hesap verecekler diye büyük bir korku içindeler.
PKK kendisini sonlandırırken yaptığı yorum ve özeleştiriyi, “Lozan” ve birkaç sözcüğe sığdırmışlar, bunlarla yatıp kalkıyorlar. Okusalar belki anlarlar çünkü PKK kuruluş gerekçesini-tarihçesini anlatmaktadır bu sözcüklerle.
Bunlar; yurdumuzda olup biten karanlık olayların bir kısmını görmüş, duymuş, çoğunun da ‘faili’ olmuşlardır.
Ve 16 yaşsındaki çocuğu tutuklayan ikimi ve aşağıdakileri iyi bilirler:
Türkler, Kürtler gibi birçok halkın ‘Türkiyeli’ olarak barış içinde yüzlerce yıl birlikte yaşadığını…
Emperyalist güçlerce işgal edilen vatanımızın, tüm halkların birlikteliğiyle kurtulduğunu…
Kürt nüfusun yoğun yaşadığı coğrafyalarda sürekli olarak sıkıyönetim ve olağanüstü hal uygulandığını… Ve yaratılan korku ikliminde gizli-karanlık güçlerle asimilasyona başlandığını…
Yüzyıldır Kürtlerin anadil ile kültür gibi temel insan haklarının yok-yasaklı sayıldığını…
Çocuk ve köy, kent, dağ, ova… isimlerinin yasaklanıp değiştirildiğini…
Binlerce köyün boşaltılıp-yıkılıp-yakıldığı ve binlerce faili meçhul cinayet işlendiğini…
İnsanlara dışkı yedirme dahil pek çok onur kırıcı söylem, eylem ve işkenceli ölümler yaşatıldığını…
Cezaevlerinin, özellikle de Diyarbakır cezaevinin faşist-zalim anlayışın nefret suçu işlemek için bir uygulama merkezi olduğunu…
Terör ve nefret dili eylemleri sonunda, insanların büyük korku ve acılar yaşadıklarını… Pek çok kişinin öldüğünü, sağ ve çaresiz kalanların ise göçe zorlandığını…
İşte böylesi bir iklimde kurulan PKK’nın direnmek için ‘dağa’ çıktığını…
Ve komşuluğu-kardeşliği-huzuru bitiren nice canımızı, kaynağımızı yok eden kanlı çatışmaların başladığını…
Çok iyi biliyorlar!
Evet, biliyorlar!
Fakat, ırkçılık yüzünden kör-sağır-dilsiz olmuşlar!
İşkenceci birer inkarcı oldukları için de suçlarını örten algılarlar üreterek yalan söylüyorlar.
Eğer sevgili Sırrı Süreyya Önder sağ olsaydı: barış için atılmış adımlar için çok çok sevinirdi.
Bir önceki yazımın sonunda: “Proje Okullarının Sevgili Öğrencileri; bundan sonraki yazımı sizin için yazacağım.” sözü vermiştim. Sözüm, ‘söz’ işte başlıyorum yazmaya.
Gençler de haklı olarak: “Neden ve hangi kimlikle yazacaksınız?” diye sorabilirler.
Cevaplıyorum: “Siz okulunuzda olanları, görmeyen, duymayan, bilmeyen anlamayanlara duyurmak için 14 Nisan günü saygın bir eyleme başlattınız. Ben de görevi gereği; okulöncesinden başlayıp üniversite hariç tüm resmi ve özel örgün-yaygın eğitim kurumlarında uzun-kısa süreli olarak toplam 40,5 yıl çalışıp emekli olmuş eğitimci bir dedeyim. Size bu sözü: sizi gören, duyan ve anlayan biri olduğum düşüncesiyle verdim.”
Sevgili Gençler; öğrencim olsaydınız konuyu siz tartışırken ben dinlerdim. Sonra bazı görüşleri destekler, bazılarını gerekçeli olarak eleştirir ve düşüncelerimi eleştirilerinize sunardım.
Şimdi böyle bir şansım yok, sadece yazıyorum.
Lütfen siz de yazımı eleştirel bakışla okuyun ve katkıda bulununuz.
***
Sağlıklı düşünebilen her birey; kendisi ve çevresi için bugün ile gelecekte; güven içinde sağlıklı-başarılı-mutlu bir yaşamak ister. Ve bu amacı için de çalışır durur.
Kamuya hizmet için kurulan devletler görevlerini, iş birliği içinde çalışan güvenlik-eğitim-sağlık… gibi sistemlerle yaparlar.
Eğitim, bu sistemlerin en ön sırasında yer alır.
Fakat ne yazık ki, bizim eğitim sistemimiz; yıllardır kamu yerine iktidarın, bir parti veya grubun çıkarları için çalışıyor! Sıkça ve sil-baştan değişiyor.
Siz, başarılı olduğunuz için seçilip ‘Proje Okullu’ olmuş, geleceğimizin umudu-öznesi olmuştunuz. Şimdi ise eğitimdeki gerici çark hem size hem de öğretmenlerinize zarar verdiğini anladınız.
Sınıfın-okulun dışına çıkarak; bir projenin kurbanları olduğunuzu herkese ilan edip, protesto ettiniz.
Gasp edilen haklarınız ve çığlıklarınızı; yetkili, ana-baba, herkes duysun istediniz.
Sesinizle bazı yetkililer afalladı, kekeledi ve kem-küm etti…
Fakat o sesin güçlü yankısıyla oluşan toplumsal sinerji, velilere ulaşınca bir ilk yaşandı: ‘Kuşak çatışması’ kucaklaşmaya dönüştü!
Ve o sesti bana da: “sizin için yazacağım” sözünü verdiren!
Şimdi de içsesim hiç durmuyor: “Yazacaksın da, neyi, nasıl…?” diyor. Sanki beni; heyecanlandırmak, ikilemde bırakmak, germek, özgüvensiz bırakmak istiyor!
İçsesimi dinlemeden sandalye iliştim ve klavyenin başına geçtim.
Bir eğitim emekçisi olarak, sizinle eğitimi konuşmak istiyorum.
O halde söze ‘dil’ ile başlamam gerekir.
Çünkü dil:
Yaşamı yöneten bir direksiyondur.
Toplumsal yaşamın başladığı dünden-bugüne; ana kucağı, ev, okul, sokak, işyeri… yani yaşam olduğu her yerde etkilidir.
Düşündürerek, yazdırarak ve konuşturarak insana ve insanlığa yol aldırır.
Sevindirir, üzer, başarıyı da başarısızlığı da yaşatır.
Ve ne yazıktır ki yıllardır, bizdeki eğitim dili ile müfredatı, ortaçağ anlayışlı bir iktidarın elinde…
Bunlar: dindar-kindar bir nesil yetiştirmek! Böylece ortaçağın o arkaik toplumsal yaşamını etkin kılmak istiyorlar!
Ortaçağ anlayışının dili; çokbilmişlerin önyargı ve ezberleriyle oluşmuş: üstenci-kaderci-mezhepçi ve gericidir.
Basitçe örneklersek:
Evren ve dünyadaki kimyasal-biyolojik evrim ile diyalektiği kabul etmiyorlar!
Biyolojinin temel taşı: Evrim Teorisi’ni ret edip müfredata almıyorlar!
Sonra da ‘Proje Okulları’nı: “Ulusal veya uluslararası proje yürüten..” olarak tanımlıyorlar! Oysa gerici özlemleri için geleceği betonlaştıran, çoraklaştıran bir proje için çağdaşlığa kapı aralamış olan okullarımızın 2.153’ü Proje Okulu yapılmıştır…
İşte bu anlayış tek kişi yönetimiyle, yasama ve yargı bağımsızlığını bitirdi. Ve tüm kurumlarda baskıcı-gerici bir süreci başlattı.
Bu sürecin lider ve elemanları: “Benim dediğimi yap, yaptığımı yapma!” diyen çıkarcı-rantçı-fırsatçılardır. Söze: ‘sen’ diye başlayıp sürekli olarak: buyruk-nasihat verirler.
Amaçları: özgür, özgün ol(a)mayan, ezberci, bağımlı, özgüvensiz ve bu dünyadan çok öte dünyayı düşünen ‘tek yumurta ikizleri” çoğaltmak!
Bu anlayışla; anaokulunda başlayan, üniversitede de süren karanlık bir eğitim başlattılar. Böylece örgün-yaygın tüm eğitim kurumlarında çocuk-gençleri ile ana-baba herkesi mağdur eden, geleceğe de zarar verecek dindar-kindar nesli çoğalttılar.
Farklılığı, özgürlüğü, öznel düşünmeyi, çeşitliliği… ‘insan’ olmayı baskıyla engellemek istiyorlar! Bazı insani güzellikleri bitirmeyi başaramasalar da (ki, kanıtı sizsiniz), fakat pek çok acı yaşattılar, yaşatıyorlar.
***
Ahlaki, hukuki ve insani olmayan bu gidişin bitmesi gerekir. Bunun için:
Gençlerin özgürlük-özgünlüklerini yok sayan günümüzü ve geleceğimizi karartacak olan buyurgan dil susmalı, anlayışı bitmeli…
Eğitimdeki ‘kürsü’ egemenliği son bulmalı…
Eğitimde, öğrenciler/gençler odak ve taşıyıcı özne olmalı…
Eğitimdeki ezberci buyurgan dil yerine; öznellik, üretkenlik, özgüven kazandıran ve farkındalık yaratan empati dili gelmeli…
İlgi ve yetileri geliştirecek ortamlar hazırlanmalı…
O zaman: olgulara kuşkulu ve önyargısız bakan, öznel düşünen, neden-sonuç ilişkisi kuran, diyalektik bakışla sorgulayan, eleştirel karar veren, yaparak-yaşayarak, yakından-uzağa ilkeleriyle yol alan, sentezci-analizci, eşit, çoğulcu, demokratik, çağdaş bir toplumu oluşur.
İşte o zaman gelecek daha güvenli ve yaşanır olur.
***
Sevgili Gençler; Size bu satırları yazarken, yan gözle de dağınık-karışık masamın üstüne bakıyordum.
